Mówiąc o grzybach rozwijających się na drewnie mamy na myśli te, które tworzą efektowne owocniki, a które potocznie nazywamy „hubami”. Ale to nie jedyne grzyby mające zdolność wykorzystywania martwego drewna jako składnika pokarmowego. Inne grzyby to także te, które tworzą owocniki kapeluszowe, owocniki w formach nieregularnych maczug, ale również dość liczna grupa grzybów, które nie tworzą żadnych owocników i w związku z tym nie są zauważane, a przyczyniają się do zwiększania bioróżnorodności środowiska leśnego.

Najliczniejszą grupą grzybów zasiedlających i rozkładających drewno są gatunki należące do gromady Basidiomycota (podstawkowe). Spośród wszystkich grzybów wielkoowocnikowych bardzo liczną grupę stanowią gatunki posiadające zdolność rozkładu drewna zarówno w lesie, jak i poza lasem, drewno drzew żywych, zamierających, martwych, surowca drzewnego, drzewa przetartego i w różny sposób użytkowanego.

Wnikanie do wnętrza drzew jest zwykle uwarunkowane obecnością zranień lub pęknięć na pniu lub gałęziach. Zranienia odsłaniają drewno i stanowią bramy wejścia dla grzybów. Zranienia powstają w wyniku zamierania i odpadania gałęzi i konarów dolnej części korony, działania czynników nieożywionych (niskich temperatur — listwy mrozowe, uderzeń pioruna, gradobicia), działania czynników ożywionych (uszkodzeń mechanicznych związanych z aktywnością człowieka i zwierząt).

Przykłady owocników:

Grzyby posiadają różne zdolności rozkładu drewna. Zwykle proces rozkładu pniaka, pnia czy całego drzewa, w zależności od rozmiarów trwa od kilku do nawet kilkudziesięciu lat.

Warto wspomnieć jeszcze o porostach związanych z martwym drewnem. W chwili obecnej porosty są grupą ekologiczną, a nie taksonomiczną. Miejsce ich w systematyce jest uwarunkowane przez gatunek grzyba. Z tego punktu widzenia porosty są grzybami, które posiadają zdolność wchodzenia w związki z glonami. Porosty mogą wydalać do podłoża kwasy porostowe, przyspieszające z jednej strony rozkład drewna, zaś z drugiej hamujące organizmy konkurencyjne. Porosty z uwagi na swoją wrażliwość na związki siarki i azotu bywają wykorzystywane jako organizmy wskaźnikowe do oceny stopnia zanieczyszczenia powietrza w danym środowisku, a jeszcze inne jako wskaźniki naturalności lasu i ciągłości zachodzących w nim procesów. Porosty, które występują na martwym drewnie to np. pustułka pęcherzykowata, płucnica modra, tarczownica bruzdkowana, czy siarczynka Laurera i oczlik Notarisa.

Rozpatrując rolę martwego drewna trzeba wspomnieć jeszcze o innych organizmach korzystających z tego substratu jakimi są śluzorośla, organizmy z pogranicza grzybów i zwierząt. Śluzorośla związane z martwym drewnem pojawiają się raczej w późnych fazach rozkładu drewna. Tworzą charakterystyczne twory przypominające owocniki, często jaskrawo zabarwione. Między innymi na drewnie może występować rulik nadrzewny, wykwit zmienny czy śluzek krzaczkowaty (patrz zdjęcie poniżej).