Jeżyna (Rubus L.)

Charakterystyka, występowanie, wymagania, zastosowanie

Jest to grupa krzewów i (rzadziej) roślin zielnych (tzw. bylin) określanych wspólnym mianem jeżyn. Łączą je cechy takie jak krzewiasty pokrój, łukowato powyginane pędy płożące się po ziemi, zwykle gęsto pokryte prostymi lub hakowatymi kolcami oraz mięsiste słodkie owoce. Jeżyny występuja niezwykle pospolicie, tworząc trudne do pokonania zarośla i kępy na skrajach lasów i pól.

Owoce jeżyny mają wysoką wartość spożywczą i leczniczą, zawierają cukry, kwasy organiczne — jabłkowy i winny, antocyjanki, sole mineralne, oraz witaminy; B1, B2, B6, B12, C, PP i prowitaminy A. Dlatego spotykamy wiele odmian hodowanych właśnie dla celów spożywczych.

Owoce pozytywnie wpływają na pracę przewodu pokarmowego, a ponadto, ze względu na właściwości uspokajające, wskazane są w zaburzeniach nerwowych występujących w okresie przekwitania u kobiet. Soku z dojrzałych jeżyn można używać zewnętrznie do okładów na wypryski i liszaje. Odwar z liści działa napotnie, stosowany jest w przeziębieniu i anginie. Przynosi też ulgę w przypadku nieżytów górnych dróg oddechowych. Natomiast napar z młodych delikatnych listków osłodzony miodem, to dobry środek pomocniczy w leczeniu anemii.

Liście i kwiaty

Owoce