Bóbr europejski – przystosowania, odżywianie i życie rodzinne.

Dorosły bóbr osiąga długość ciała do 100 cm, ogona do 37 cm, ciężar do 30 kg. Na lądzie bobry europejskie poruszają się niezgrabnie, w wodzie szybko i zwinnie. Bóbr ma gęstą, brunatno-szarą lub ciemnobrunatną nieprzepuszczającą wody sierść, ogon grzbietobrzusznie spłaszczony, w kształcie szerokiego klina, pokryty łuskami spełnia rolę steru.  Sylwetkę krępą, ociężałą, oczy i uszy małe ukryte w sierści, kończyny przednie małe, tylne mocne, których palce spięte są błoną pławną. Potrafi zamknąć wszystkie otwory ciała. Może przebywać w wodzie do 15 minut.

Bóbr najchętniej zasiedla doliny rzek, wody wolno płynące z bogatą szatą  roślinną, jest roślinożercą. Żywi się m.in. kruchą korą drzew i gałązkami głównie topoli i wierzby, roślinami zielnymi wodnymi i przybrzeżnymi. Latem żywi się głównie roślinnością wodną, zimą korą drzew, pędami oraz łykiem. W drugiej połowie lata można obserwować jak bobry długimi godzinami, od zmierzchu do świtu, wychodzą na brzeg, w ciągu około 5 minut ścinają rośliny i pędy krzewów, biorą je w pysk w wiązce, wciągają do wody, zataczają łuk podpływając do brzegu i siedząc z zanurzonym ogonem i łapami w wodzie, chrupią kolejne gałązki. Rodziny bobrowe zasiedlające krajobraz rolniczy są w stanie odżywiać się w tym czasie prawie wyłącznie warzywami, włącznie z kapustą, sałatą, marchwią, burakami, zbożami.

Wczesna jesień czas gromadzenia zapasów dla młodych na zimę – obfitość pracy dla dorosłych bobrów i rodzeństwa z poprzedniego roku – roczniaków. Z gałęzi i bulw bobry robią swoisty przekładaniec — cienkie bardziej odżywcze gałązki i bulwy zatapiają pod konarami tzw. tratwy pokarmowe. Prawdopodobnie pary rodzicielskie bez młodych i pojedyncze terytorialne bobry nie robią zapasów na zimę, ponieważ dorosłe popadają w drugiej połowie grudnia, przeważnie do końca stycznia  w letarg.

Bóbr europejski jest aktywny głównie w dzień i o zmierzchu. Żyją w rodzinach, bóbr i jego towarzyszka żyją ze sobą długo. Akt płciowy ma miejsce pod wodą, po 100 dniach rodzi się zwykle trójka młodych z szeroko otwartymi oczami. Przeważnie dwa dożywają do wyjścia z żeremia lub nory. Przez pierwsze dwa miesiące młode właściwie nie wychodzą z nory, a w norze lub żeremiu czuwają nad nimi roczniaki, gdy dorosłe żerują. Pokarm roślinny zaczynają przyjmować już po 11 dniach, choć w pełni po 3 tygodniach. Przez około miesiąc okolice nory lub żeremia pustoszeją. Samica opiekuje się młodymi i mało żeruje. W czerwcu, przez pierwsze tygodnie, młode karmione są głównie mlekiem matki. Z żeremia można w tym czasie, z odległości kilku kroków, usłyszeć piski i burknięcia bawiących się młodych. W lipcu można zobaczyć zabawną sytuację, gdy czy to dorosłe z pary rodzicielskiej, czy roczniaki płyną z pęczkiem pędów i nagle z nimi nurkują przy brzegu — przy podwodnym wejściu do nory lub żeremia. Od lipca do września  znowu w pobliżu żeremia bądź nor zaczyna się ruch. Można zobaczyć dorastające młode bobry, które wypływają wyłącznie w towarzystwie dorosłych lub roczniaków i żerują już nie na wierzbach i roślinach drzewiastych a korzystają z obfitości ziołorośli.

Bobry bronią swojego terytorium, oznaczają je wydzieliną gruczołów skórnych w pobliżu narządów płciowych o zapachu piżma tzw. „strój bobrowy”.

Bobry migrują nawet do kilkuset kilometrów, żeby zadomowić się w sprzyjającej okolicy. Terytoria bobrów, znaczone przez obie płcie pary rodzicielskiej bobrów, są omijane przez migrujące bobry szerokim łukiem.

W razie zagrożenia bobry ostrzegają się wzajemnie, silnie uderzając ogonem o powierzchnię wody.

Znacznie więcej informacji znadziesz pod linkiem ciekawostki o bobrze.