Faza młodociana

Resztki starego pokolenia lasu giną. Na odsłoniętej powierzchni widać obsiew boczny (z sąsiednich drzewostanów) różnych gatunków drzew (brzoza, osika, olsza, sosna). Ta część zbudowana jest zasadniczo z kęp, od jednorocznych siewek do około dwumetrowych drzewek. W dalszym ciągu są fragmenty (luki), w których na razie drzewek brak.

Faza dorastania (inicjalna)

Występują różnowiekowe kępy i grupy drzew. Są też grupy najmłodszych, najżywotniejszych drzew poprzedniego pokolenia lasu. Drzewa mają małe rozmiary — do 20 cm pierśnicy, zaznaczony jest proces największego przyrostu wysokości. Zaczyna się różnicowanie budowy piętrowej i następuje liczne usychanie najsłabszych drzew, opóźnionych i przygłuszonych przez silniejsze w najbliższym otoczeniu.

Faza terminalna (starzenia)

Większość drzew osiąga maksymalne rozmiary, ich żywotność maleje i niektóre zaczynają zamierać. Liczba drzew jest znacznie mniejsza, lecz ich przeciętna grubość większa. Drzewa osiągają prawie 50 cm pierśnicy i 30 m wysokości. W dużych lukach widać pierwsze, jeszcze niezbyt liczne, kępy samosiewów lub obfitsze podszyty. Miejscami widać większe nasilenie rozpadu (zamierania) starodrzewu.

Faza rozpadu (zamierania)

Występują różnej wielkości kępy starych, przerzedzonych drzew, otoczone rozległymi powierzchniami prawie pozbawionymi drzew, na których gęsto rosną rośliny zielne i krzewy.

W lesie naturalnym obserwujemy w tym samym czasie i przestrzeni wszystkie fazy życia drzewostanu.