1. Rezerwaty przyrody:

a) Rezerwat "Buczyna"

Rezerwat Buczyna jest leśnym rezerwatem, który został utworzony by chronić, ze względów naukowych i dydaktycznych, jeden z najpiękniejszych i najbardziej interesujących fragmentów lasu bukowego przy wschodniej granicy naturalnego zasięgu buka pospolitego. Powstał w 1958 roku, choć pierwsze informacje o konieczności ochrony kompleksu drzewostanów bukowych na tym terenie pochodzą już z 1930r. Chociaż najcenniejsze fragmenty tych drzewostanów nie dotrwały do dzisiaj, rezerwat Buczyna daje świetne wyobrażenie o potędze i majestacie panujących tu niegdyś lasów. Rezerwat chroni najstarszy w Wielkopolsce, 160 - letni drzewostan bukowy z domieszką dęba, zaś jego niewielką część zajmuje zabagnione obniżenie terenu porośnięte olchą.

b) Rezerwat "Gogulec"

Rezerwat położony na terenie leśnictwa Złotkowo jest warty zwrócenia nań uwagi, ze względu na znajdujące się na jego terenie małe, bezodpływowe jezioro, dawną torfiankę oraz rozległe, śródleśne torfowisko przejściowe. Torfowiska takie są miejscem występowania wielu rzadkich gatunków roślin, ale spełniają także inną ważną rolę. Dzięki temu, że magazynują duże ilości wody, wpływają korzystnie na bilans wodny terenów przyległych, stabilizując poziom wód gruntowych.

Dużym zagrożeniem dla tego typu zbiorowisk jest obniżanie poziomu wody, kiedy na tereny otwartych torfowisk wkraczają powoli zbiorowiska zaroślowe, a później bagienne lasy - olsy i łęgi. Sytuacja taka ma miejsce także w rezerwacie - znajduje się tu w fazie inicjalnej zbiorowisko olsu torfowcowego, z przewagą brzóz oraz bujnym podszytem utworzonym przez wierzby i kruszynę.

c) Rezerwat "Klasztorne modrzewie"

Malowniczo położony pośród lasów Puszczy Zielonki rezerwat „Klasztorne Modrzewie" został utworzony w 1962 r., by chronić najstarszy w Wielkopolsce, ponad 200-letni drzewostan sosnowo-modrzewiowy z domieszką dębów, buków oraz daglezji. W wielogatunkowym borze mieszanym górują w pierwszym piętrze majestatyczne, choć coraz mniej liczne modrzewie europejskie. Stare, pamiętające dawne czasy drzewa osiągają ok. 40 metrów wysokości oraz przeciętną pierśnicę (tj. średnicę na wysokości l,3m) 58 cm.

Nazwa rezerwatu wywodzi się od klasztoru cysterskiego z Wągrowca, do którego przed rozbiorami należały okoliczne lasy. Również z cystersami związana jest tajemnica pochodzenia modrzewi na tym terenie - ponoć cystersi, którzy popełnili grzech opilstwa byli zobowiązani odbyć pieszą pielgrzymkę do klasztoru pw. Św. Krzyża na Łysicy, w Górach Świętokrzyskich, a na dowód odbytej pokuty musieli zabrać ze sobą garść szyszek z rosnących tam modrzewi. Nasiona z tych szyszek wysiewane były w miejscu obecnego rezerwatu.

d) Rezerwat "Las mieszany"

Rezerwat „Las mieszany” utworzony został w 1962 roku. Chroni fragment lasu mieszanego ze starodrzewiem sosnowo-dębowym w wieku 180-200 lat. Rezerwat Las w rezerwacie reprezentuje zespół grądu środkowoeuropejskiego, który na terenie Wielkopolski nie jest rzadki, jednakże nie często spotyka się ponad 220-letnie drzewostany z udziałem dęba.

W chwili obecnej udział sosny jest jeszcze tutaj istotny, lecz z uwagi na jej zaawansowany wiek będzie z czasem malał. Obumierająca sosna przyczynia się do tworzenia licznych luk w drzewostanie, w których bardzo silnie rozrasta się grab, zajmując wszystkie piętra roślinności, od nalotu, przez wielowarstwowy podszyt, dochodząc do górnego piętra lasu. Drugie piętro, występujące niemal na całej powierzchni buduje głównie dąb szypułkowy. Podszyt zdominowany jest przez graba, natomiast w runie leśnym spotkać można m.in. orlicę pospolitą, narecznicę samczą, bodziszka cuchnącego, marzankę wonną, fiołka leśnego, konwalię majową i wiechlinę gajową.

Martwe drewno w lesie jest czymś zupełnie naturalnym i bardzo pożądanym. Warto wiedzieć, że na zdrowym drzewie występować może od 30 do 60 gatunków grzybów, porostów, owadów, ptaków, ssaków oraz pozostałych organizmów. Na martwym drewnie znajduje swe miejsce do życia ok. 400-500 różnych gatunków. Las z dużą ilością starych, obumierających i martwych drzew, tętni nadzwyczaj intensywnym życiem.

Rezerwat znajduje się przy „Trakcie Bednarskim” na terenie leśnictwa Boduszewo, około 2 km na południowy wschód od wsi Zielonka. Przez rezerwat prowadzi szlak rowerowy R-3 łączący Murowaną Goślinę z Lednicą.

e) Rezerwat "Meteoryt Morasko"

Najważniejszym powodem dla którego w 1976 roku utworzono rezerwat to znajdujące się tu różnej wielkości kratery powstałe w wyniku upadku meteorytów. Na terenie rezerwatu, na powierzchni 55 ha, znajduje się ich siedem a największe trzy stale wypełnione są wodą. Zgodnie z przeprowadzonymi w Morasku badaniami, kratery powstały w wyniku uderzenia o powierzchnię Ziemi odłamków dużego meteorytu żelaznego (tzw. syderytu), należącego prawdopodobnie do roju Perseidów, z którym Ziemia spotyka się w połowie sierpnia każdego roku.

Na świecie znajduje się tylko 16 miejsc upadku meteorytów na Ziemię, a w Europie tylko dwa. Jedno z nich jest na estońskiej wyspie Saarema, a drugie w poznańskim Morasku.

Pierwszy kawałek meteorytu odnalazł przypadkowo niemiecki żołnierz w 1914 roku, kolejny o masie 78 kg, znaleziony został w 1956 roku a największy do tej pory odłamek o masie 164 kg odnaleziono we wrześniu 2006 roku.

f) Rezerwat "Śnieżycowy Jar"

Rezerwat Śnieżycowy Jar to malowniczo położone miejsce, którego celem jest ochrona charakterystycznej dla Sudetów i Karpat Wschodnich, a bardzo rzadkiej na niżu śnieżycy wiosennej.

Śnieżyca wiosenna (Leucoium vernum), roślina z rodziny amarylkowatych, o wąskich liściach i białych dzwonkowatych, przypominających abażurki kwiatach, z żółtą plamką na listkach okwiatu. Jej nazwa Leucoium pochodzi od greckich słów to leucon ich, oznaczających biały fiołek. Jest ona jedną z najwcześniej kwitnących roślin - pojawia się masowo w populacjach liczących nawet kilka tysięcy osobników już w połowie marca, zanim rozwiną się liście na drzewach. Gdy warunki świetlne na dnie lasu pogarszają się, ze względu na rozwijające się liście w koronach drzew, pędy naziemne śnieżycy giną. Śnieżyca, choć cieszy swym pięknem, należy do roślin trujących, gdyż zawiera alkaloidy: leukoinę, galantaminę i likorynę.

Ponieważ obserwowany jest spadek liczby stanowisk śnieżycy w Polsce, oraz ubytek osobników w miejscach ich występowania, gatunek ten zaliczony jest do kategorii narażonych na wyginięcie i objęty ochroną ścisłą.

Niezapomniane widoki każdej wiosny ściągają do rezerwatu rzesze turystów.

g) Rezerwat "Żywiec dziewięciolistny"

„Żywiec dziewięciolistny" to niezwykle malowniczo położony rezerwat florystyczny na terenie leśnictwa Boduszewo.

Z rezerwatu, w dużej części obejmującego schodzącą do jeziora skarpę, rozciąga się niezapomniany widok na pobliską okolicę, a także Jezioro Leśne.

Chroniony tutaj gatunek - żywiec dziewięciolistny (Dentaria enneaphyllos) to roślina o wysokości 20 - 40 cm o dużych ciemnozielonych liściach i jasnożółtych kwiatach, kwitnąca od kwietnia do maja. Jej występowanie na tym terenie jest o tyle ciekawe, że gatunek ten charakterystyczny jest tylko dla obszarów górskich (głównie Sudety) natomiast na niżu jest niezwykle rzadki. Jedna z hipotez mówi, że żywiec zawleczony został tutaj wraz z sadzonkami drzew leśnych sprowadzonych z Austrii. Stanowisko to jest najdalej na północ, a zarazem jedynym w Wielkopolsce udokumentowanym miejscem występowania gatunku.

Celem ochronnym rezerwatu jest także zachowanie występującego tutaj niemal 130 letniego drzewostanu, w skład którego wchodzą potężne, majestatyczne buki i dęby. Ten dębowo bukowy drzewostan nosi nazwę grądu.

2. Park Krajobrazowy Puszcza Zielonka

3. Obszar Natura 2000 PLH 300001 Biedrusko