Występowanie różnych rodzajów lasu (liściastych, iglastych, mieszanych) w umiarkowanym klimacie Polski jest zjawiskiem naturalnym, wynikającym z różnego zapotrzebowania gatunków drzew na ciepło, wilgoć czy żyzność gleby, ale w lasach gospodarczych może być wynikiem celowych zabiegów człowieka (monokultury gatunkowe monokultury wiekowe).
Większość z nich stanowią drzewa szpilkowe: sosny, modrzewie, świerki, zaś drzewa liściaste jak brzozy, osiki, jarzęby występują w domieszce. W runie można spotkać borówki, mchy, wrzosy. Drzewostany te występują z reguły na ubogich siedliskach, są widne i świetliste.
Występujące tu gatunki drzew liściastych (dęby, buki, brzozy, graby, klony, wiązy, lipy) zrzucają liście na zimę, aby przetrwać okres zimowej suszy fizjologicznej. Sezonowe zmiany wyglądu lasu widoczne są również w warstwie runa, które bujnie rozwija się i rozkwita wczesną wiosną, przed rozwojem liści na drzewach. Gdy korony drzew zacienią dolną warstwę lasu, w runie następuje wzrost roślin bardziej cienioznośnych. Dosyć dobrze rozwinięty jest podszyt i wykształcona warstwa ściółki.
Drzewostany te budowane są przez dęby, buki, sosny świerki, jodły, brzozy, z bogatą warstwą runa i podszytu, wyraźnie zaznaczonymi warstwami pozwalającymi maksymalnie wykorzystać przestrzeń i światło. Charakterystyczna jest tu sezonowa zmiana wyglądu lasu, ściśle powiązana z następującymi po sobie porami roku.
To rozległe obszary lasu, złożonego z jednego tylko gatunku, zaczęły powstawać w XIX w., jako następstwo rozwoju pewnych gałęzi przemysłu (m.in. kolejnictwa, górnictwa, przemysłu włókienniczego czy produkcji papieru). Zaczęto wtedy sadzić na niżu ogromne obszary sosny zwyczajnej, zaś świerka na terenach górskich. Powstały w ten sposób na dużych obszarach uprawy jednogatunkowe, zwykle w tym samym wieku (monokultury wiekowe).