Rozwój cywilizacji ludzkiej przez wieki opierał się na drewnie. Rabunkowa gospodarka przyczyniła się do zniszczenia lasów naturalnych na znacznych połaciach kuli ziemskiej, w tym w szczególności w Europie. XVIII wiek to okres kiedy człowiek podjął działania związane z hodowlą lasu mające na celu zachowanie lasów, dalej przede wszystkim jednak traktowanych jako źródło surowca drzewnego. Współczesne leśnictwo oparte jest o zasadę prowadzenia trwałej i zrównoważonej gospodarki leśnej. Oznacza to, że podstawowym celem jest zachowanie lasów z wszystkimi jego funkcjami dla przyszłych pokoleń. W związku z tym pozyskanie drewna z lasu w żadnym przypadku nie może być większe od corocznego przyrostu odkładającego się w postaci słojów rocznych.

Podstawowe dziedziny leśnictwa, to:

Hodowla lasu

Zajmuje się badaniem warunków powstawania i rozwoju lasów oraz określaniem sposobów ich odnawiania, pielęgnowania i zagospodarowania.

Ochrona lasu

Skupia działania mające na celu podniesienie naturalnej odporności lasów poprzez profilaktykę oraz przeciwdziałanie zjawiskom i szkodliwym organizmom, zagrażających trwałości lasu.

Użytkowanie lasu

Przemyślane użytkowanie lasu pozwala w racjonalny i zaplanowany sposób pozyskiwać cenny surowiec drzewny, dając możliwość prowadzenia zabiegów hodowlanych, mających na celu powstanie nowego lasu.

Urządzanie lasu

Zajmuje się organizacją produkcji surowca drzewnego w gospodarstwie leśnym, w formie zapeniwjącej wzrost produktywności i społecznej wartości lasów.

Łowiectwo

Zwierzęta żyjące w lesie są cennym elementem ekosystemu, ale ich nadmiar może przyczynić się do powstania szkód w lasach i otaczajach je zbiorowiskach. Stąd potrzeba regulacji ich liczebności, a przy okazji zdrowotności populacji gatunków uznanych za łowne.