Jest to najwyżej położona warstwa drzewostanu. Jak nazwa wskazuje, składają się na nią korony rosnących drzew. Korona to nic innego jak wyrastające z pnia gałęzie i grube konary z liśćmi, tworzące aparat asymilacyjny drzewa. Kształt i wygląd korony jest charakterystyczny dla poszczególnych gatunków drzew. U drzew iglastych takich jak świerk czy jodła gałęzie wyrastają w okółkach tworząc ostatecznie koronę stożkowatą, zwężającą się ku górze drzewa. U drzew liściastych, takich jak np. dąb, brzoza czy buk, pień w pewnym momencie rozgałęzia się na kilka odnóg tworząc koronę rozłożystą z dużą ilością mniejszych gałęzi.
Korony drzew iglastych i liściastych inaczej wyglądają również zimą. Liście dębów i pozostałych drzew liściastych na zimę usychają i opadają, podczas gdy „iglaki” pozostają zielone przez cały rok. Nie oznacza to jednak, że igły są wieczne. Zmieniają się co kilka lat, ale nie wszystkie na raz, więc drzewo nigdy nie pozostaje bez liści. Wyjątkiem jest jedyne drzewo iglaste, które pozbywa się igieł na zimę — modrzew.
Łatwo się domyślić, że mieszkańcami tak wysokiej warstwy lasu będą głównie te zwierzęta, które potrafią latać. Spotkamy tu więc prawie wszystkie leśne ptaki za wyjątkiem tych, które swoje życie spędzają raczej na ziemi jak kosy czy rudziki. Również mnóstwo owadów kryje się w koronach drzew, w tym te które są dla lasu szkodliwe. Mowa tu o żarłocznych gąsienicach, ze smakiem zjadających igły drzew, jak barczatka sosnówka czy brudnica mniszka. W koronach zamieszkują sowy które dopiero nocą opuszczają swoje dziuple w poszukiwaniu pokarmu. Po zmierzchu ze swych kryjówek wylatują również nietoperze, jedyni przedstawiciele ssaków żyjących w tej warstwie lasu.