Biom jako element bioróżnorodności

Biom to duży obszar o jednakowym klimacie, charakterystycznej szacie roślinnej i szczególnym świecie zwierzęcym. Typ roślinności biomu jest charakterystyczny, choć skład gatunkowy może być różny w zależności od położenia geograficznego. Podobnie rzecz się ma ze składem gatunkowym zwierząt. O zaliczeniu różnych obszarów do tego samego biomu decyduje podobieństwo fizjonomiczne, a nie pokrewieństwo zasiedlających je organizmów i ich zespołów (które to pokrewieństwo z kolei decyduje o wydzielaniu państw zoogeograficznych i fitogeograficznych).

Borealne lasy iglaste

Występują w północnej części Europy, Ameryki Północnej i Azji, w klimacie umiarkowanym, chłodnym, gdzie lato jest krótkie i ciepłe, a zima długa, mroźna i śnieżna. Tworzone są głównie przez limby, świerki, jodły, w domieszce występują brzozy, osiki, olchy; udział gatunków liściastych jest większy na obrzeżach lasów, nad brzegami rzek lub na obszarach przymorskich, gdzie klimat jest łagodniejszy. Drzewostany są tu z reguły jednowarstwowe, zwarte, a im dalej na północ – stają się bardziej luźne i ubogie gatunkowo.

Lasy równikowe

Porastają obszary położone najbliżej równika, po obu jego stronach. Nie ma tu zróżnicowania pór roku, dlatego rośliny nie zrzucają liści, przez cały rok występuje silne nasłonecznienie i intensywne opady. Roślinność tam występująca jest bardzo bujna, gęsta, różnogatunkowa, drzewa osiągają nawet 60m wysokości. Drzewostan jest wielowarstwowy, bogaty w liany i epifity, z ubogą i wybitnie cieniolubną warstwą runa. Charakterystyczne gatunki to mahoniowiec, heban, kauczukowiec, storczyki, figowce.

Lasy strefy umiarkowanej

Występują w Europie, Azji i Ameryce formacje iglaste, liściaste lub mieszane, charakterystyczne dla obszaru Polski. Większość charakteryzuje się sezonowością rozwoju – zmieniają się wraz z porami roku. Okres wegetacji jest tu wystarczająco długi, co sprzyja zrzucaniu liści na zimę i przechodzeniu w stan spoczynku oraz wykształcaniu wiosną nowych, wydajnych, ale nie odpornych na zimno liści. Lasy te mają luźniejszą strukturę niż w strefie borealnej, co sprzyja rozwojowi warstwy runa i podszytu.

Makia

Charakteryzuje się roślinnością sucholubną, twardolistną, występującą na wilgotniejszych siedliskach w rejonie śródziemnomorskim. Przeważają tu mirty, wrzośce, jałowce i skarlałe drzewa, np. dęby czy drzewa poziomkowe. Aby ograniczyć parowanie podczas upalnego i suchego lata, rośliny te redukują liście, które stają się skórzaste i twarde, a dzięki łagodnemu klimatowi pozostają zielone przez cały rok.

Sawanna

Formacja występująca w strefie zwrotnikowej i międzyzwrotnikowej, w Afryce, Ameryce Południowej i Australii, gdzie pora deszczowa jest intensywna i krótka, zaś pora sucha długa. Są to rozległe obszary porośnięte trawami, wysychającymi w porze suchej. Krajobraz sawanny jest dość monotonny; miejscami, pojedynczo lub w skupieniu, rosną drzewa – głównie baobaby i akacje. Większe skupiska drzew występują nad ciekami wodnymi (lasy galeriowe). Taki obraz sawanny związany jest z przystosowaniem roślinności do skrajnych warunków klimatycznych, ograniczeniem okresu wegetacyjnego do krótkiej pory deszczowej oraz ciągłej konkurencji o wodę.

Step

Stanowią rozległe obszary pozbawione drzew, a porośnięte jedynie roślinnością trawiastą, dorastającą nawet do 2 m wysokości, występujące w klimacie umiarkowanym z gorącym i suchym latem oraz mroźną zimą. Brak roślinności drzewiastej spowodowany jest niewielką ilością opadów, które choć większe niż na obszarach pustynnych, pozwalają jedynie na rozwój traw i roślin zielnych. Roślinność ta rozwija się i rozkwita barwnymi kwiatami w kwietniu i maju, podczas upalnego lata żółknie i wysycha, a jesienią step brunatnieje i zamiera.

Strefa sucha

Występuje na pustynnych obszarach o bardzo niewielkich opadach i wysokich temperaturach, drzewa rosną tylko w oazach, gdzie mają dostęp do wody. Pospolite są tu odporne na susze karłowate krzewy, liczne kaktusy i inne sukulenty.

Tundra

leży w zimnym klimacie strefy arktycznej i subarktycznej. Ze względu na ciężkie warunki klimatyczne nie występują tu drzewa, a obszar ten porośnięty jest przez karłowate krzewinki, byliny, mchy i porosty. Rozwój roślinności zdeterminowany jest przez surowe warunki klimatyczne – podczas mroźnych i śnieżnych zim, gdy następuje noc polarna gleby tundrowe są stale zamarznięte (wieczna zmarzlina), a gwałtowny rozwój roślinności następuje wraz z nadejściem lata, gdy trwa dzień polarny, a gleba rozmarza na głębokość ok. 1 m.  Rośliny szybko rozwijają się, kwitną i wydają nasiona, by jak najlepiej wykorzystać krótki okres wegetacyjny.