Krzew ten jest pospolity w Europie i Azji. W Polsce również rośnie na całym obszarze. Trzmielina jest niewielka, dorasta do 3 metrów wysokości. Rośnie na podłożu żyznym i wilgotnym. Podobnie jak pozostałe owocujące krzewy jest cenną domieszką biocenotyczną w lesie, gdyż stanowi pokarm dla ptaków i owadów.
Wszystkie części trzmieliny pospolitej są silnie trujące. Zatrucie objawia się osłabieniem, wymiotami, biegunką, a także dreszczami i zaburzeniami w pracy serca. Może prowadzić do paraliżu, a w konsekwencji nawet do śmierci. Za śmiertelną dla dorosłego człowieka dawkę uważa się 35 owoców. Te trujące nasiona nie szkodzą jednak ptakom, które trawią tylko osnówki, nasiona zaś wydalają.
Drewno trzmieliny jest koloru żółtego, twarde, bardzo gęste, ciężkie i trwałe jednak osiąga tylko małe średnice. Szczególnie dobre do toczenia - wyrabiano z niego gwinty drewniane i kołowrotki do przędzenia. Stanowi dobry surowiec na węgiel drzewny. Drewno nie jest wykorzystywane, choć z drewna trzmieliny brodawkowej nieraz robi się cybuchy do fajek.
Krzew | Osiąga wysokość do 3 metrów, jest rozłożysty. |
Liście | Pojedyncze, eliptyczne o długości 3-9 cm, jesienią przebarwiają się na czerwno. |
Owoce | Jaskraworóżowa torebka zawierająca 1-2 nasiona w pomarańczowej osnówce, silnie trujące. |
Liście trzmieliny są jajowate, nieco wydłużone, z wierzchu błyszczące z wyraźnie widocznym unerwieniem. Jesienią liście pięknie przebarwiają się na czerwono. Kwiaty są drobne zielonkawe, bardzo niepozorne, pojawiają się od maja do czerwca na szypułkach wyrastających z kątów liści.
Owoce trzmieliny są widowiskowo piękne. Składają się z różowych lub czerwonych torebek, pękających aby uwolnić nasiona okryte miękką, pomarańczową osnówką. Są silnie trujące dla ludzi. Dojrzewają we wrześniu i w październiku.
Fotografie pochodzą z serwisu Wikipedia, chyba że zaznaczono inaczej. Informacje zawarte na stronie pochodzą z: Krzewy polskich lasów – Wojciech Gil, Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski – Władysław Matuszkiewicz, Rośliny polskie – Władysław Szafer, Stanisław Kulczyński, Słownik botaniczny – Alicja Szweykowska, Jerzy Szweykowski, serwis Wikipedia.