Jałowiec pospolity (Juniperus communis L.)

Charakterystyka, występowanie, wymagania, zastosowanie

Występuje w Europie, Azji, Ameryce Półonocnej, a nawet w północnej części Afryki. W Polsce jest to bardzo popularny krzew, rośnie na całym obszarze kraju, a w górach dochodzi do 1300 m n.p.m. Ma niewielkie wymagania glebowe, z tego powodu można go spotkać rosnącego na niemal każdym typie podłoża, począwszy od suchych ubogich piasków na glebach podmokłych skończywszy. Najczęściej spotykany w lasach borowych, gdzie nie znajduje konkurencji ze strony innych gatunków podszytowych. Jałowiec jest rośliną światłolubną i gatunkiem pionierskim, często pojawia się nawet przed sosną i brzozą.

Lecznicze właściwości jałowca cenione były już w starożytności. W tym celu wykorzystywano szyszkojagody, liście i samo drewno. Medycyna naturalna zaleca stosowanie jałowca w takich chorobach jak: artretyzm, cukrzyca i nadczynność tarczycy. Leki z jałowca można przyrządzać na wiele sposobów jako napary, wyciągi wodne i alkoholowe, syropy czy nawet powidła. W przemyśle spożywczym wykorzystuje się jego jagody jako przyprawy (np. do dziczyzny) oraz na nalewki i wina.

Drewno jałowca jest podatne na obróbkę mechaniczną w tym skrawanie i toczenie różnymi rodzajami narzędzi. Drewno trudno łupliwe, podatne na gięcie (zwłaszcza młode pędy), bardzo trwałe i odporne na czynniki biotyczne (grzyby i owady).

Jest wykorzystywane na wyroby toczone i snycerskie, rękodzieło artystyczne, laski, wędziska, biczyska, wykałaczki.

Liście (igły)

Szyszki

Przekrój podłużny pnia