Tarnina występuje w Europie i zachodniej Azji. W Polsce jest bardzo pospolita na niżu i w górach, ale tylko do 500 m. n.p.m. Najlepszym stanowiskiem dla tarniny jest miejsce suche i nasłonecznione. Spotkamy ją rosnącą na obrzeżach lasów i pól. Tworzy gęste zarośla, trudne do przebycia dla człowieka i większych zwierząt, co stanowi dobre miejsce lęgowe oraz kryjówkę dla ptaków i małych ssaków.
Jest to niewielki, ciernisty krzew dorastający do 2 metrów wysokości. Kwiaty i owoce są surowcem lekarskim, działają przeczyszczająco i moczopędnie, są także bogate w witaminę C.
Posiada twarde drewno, zróżnicowane na czerwonawy biel i brązowo czerwoną twardziel.
Krzew |
Dorasta do 3-4 metrów, tworzy gęste zarośla dzięki licznym odrostom korzeniowym. |
Liście | Pojedyncze, wydłużone do 4 cm długości, ząbkowane, od spodu owłosione. |
Owoce | Sinoczarny z niebieskim nalotem, kulisty, do 2 cm, jadalny, w smaku cierpki. |
Liście tarniny są dość drobne, eliptyczne do 2-4 cm długości. Na pędach wykształcają się długie ostre ciernie, ustawione pionowo do gałęzi. Kwiaty pojawiają się w kwietniu i w maju, jeszcze przed liśćmi. Są drobne, białe i nektarodajne.
Owoce tarniny to kuliste pestkowce, sinoczarne z woskowym, niebieskim nalotem. Dojrzewają w sierpniu i wrześniu i pozostają na krzewach aż do zimy. Osiągają wielkość do 2 cm średnicy, a w smaku są zazwyczaj cierpkie.
Fotografie pochodzą z serwisu Wikipedia, chyba że zaznaczono inaczej. Informacje zawarte na stronie pochodzą z: Krzewy polskich lasów – Wojciech Gil, Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski – Władysław Matuszkiewicz, Rośliny polskie – Władysław Szafer, Stanisław Kulczyński, Słownik botaniczny – Alicja Szweykowska, Jerzy Szweykowski, serwis Wikipedia.