Bez koralowy (Sambucus racemosa L.)

Charakterystyka, występowanie, wymagania, zastosowanie

Krzew ten występuje pospolicie w Europie i Azji. Podobnie jak bez czarny rośnie w całej Polsce, szczególnie w rejonie górnej granicy lasu na południu kraju. Bez koralowy jest odporny na mrozy i suszę, ma średnie wymagania co do wilgotności i żyzności gleby. Rośnie w lasach i zaroślach. Jest uprawiany jako roślina ozdobna ze względu na swoje piękne kwiatostany i jaskrawoczerwone owoce. Łatwo można go rozmnażać przez sadzonki pędowe.

Cała roślina jest trująca, również owoce są trujące dla ludzi, zjadane są jednak przez niektóre ptaki. U ludzi zatrucie objawia się bólem głowy, wymiotami i biegunką.

Kora

Kora pnia ciemnobrunatna, młodszych pędów jasnobrunatna. Wewnątrz pędów znajduje się (podobnie jak u bzu czarnego) gąbczasty rdzeń jednak w brunatnym (nie jasnym, jak u bzu czarnego) kolorze.

Liście i kwiaty

Liście są złożone, bardzo podobne do liści bzu czarnego, jajowate, umieszczona naprzemiennie na szypule. Rozwijają się wiosną razem z kwiatami. Kwiaty są białożółte i drobne, zebrane w jajowate grona, wydzielają dość przyjemny słodkawy zapach, pojawiają się w kwietniu i w maju.

Owoce

Koralowoczerwone i soczyste, dojrzewają w czerwcu i lipcu, są jednak w przeciwieństwie do owoców bzu czarnego niejadalne i trujące. W przeszłości były stosowane w lecznictwie jako środek moczopędny ale ze względu na właściwości trujące wykorzystywania zaprzestano.

^{Fotografie pochodzą z serwisu Wikipedia, chyba że zaznaczono inaczej. Informacje zawarte na stronie pochodzą z: Krzewy polskich lasów – Wojciech Gil, Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski – Władysław Matuszkiewicz, Rośliny polskie – Władysław Szafer, Stanisław Kulczyński, Słownik botaniczny – Alicja Szweykowska, Jerzy Szweykowski, serwis Wikipedia.}