Wiąz szypułkowy (Ulmus laevis L.)

Charakterystyka, występowanie, wymagania, zastosowanie

Wysokie i okazałe drzewo liściaste z grubym, przeważnie charakterystycznie rozszerzonym u podstawy pniem. Najmniej wymagający gatunek wiązu. Lubi gleby wilgotne do mokrych (w tym okresowo zalewane). Drzewo ciepłolubne, przy tym jednak całkowicie mrozoodporne.

Rośnie zwykle pojedynczo lub w niewielkich grupach, najczęściej wraz z jesionami, wierzbami, topolami, olszami, dębami i grabami. Wiąz szypułkowy jest ważnym drzewem leśnym. Jest też chętnie sadzony jako roślina ozdobna, przy czym ze względu na duże rozmiary najlepiej sprawdza się jako drzewo miejskie (np. parkowe lub alejowe), w ogrodach natomiast są zazwyczaj spotykane jego rozmaite odmiany ozdobne o mniejszych rozmiarach.

Drewno wiązu jest błyszczące, bardzo dekoracyjne, należy do najpiękniejszych gatunków europejskich. Bezpośrednio zaraz po ścięciu drewno ma charakterystyczny, raczej nieprzyjemny zapach. Drewno nieodporne na czynniki atmosferyczne. Używa się go do wyrobu sprzętu sportowego, uchwytów narzędzi, zabawek. Drewno zwłaszcza z części odziomkowej nadaje się do snycerki i obróbki toczeniem.

Liście

Liście pojedyncze, ciemnozielone, na brzegach wyraźnie piłkowane (ząbkowane). Wyrastają nieregularnie z ogonka liściowego.

Owoce

Zebrane w pęczki, zwisające na około 2cm cienkich szypułkach małe i płaskie, dyskowate skrzydlaki. Zawierają pojedynczy, centralnie umieszczony orzeszek otoczony błoniastym skrzydełkiem.