Sosna limba (Pinus cembra L.)

Charakterystyka, występowanie, wymagania, zastosowanie

Sosna limba występuje na obszarze Alp, Tatr i Karpat Wschodnich. Jest to drzewo iglaste, wolno rosnące. Może osiągnąć wiek do 500 lat.

W Polsce w stanie dzikim występuje tylko w Tatrach, gdzie rośnie pojedynczo wśród kosodrzewiny. Limba rośnie na skalistych zboczach, chociaż dobrze czuje się także na nizinach na glinianych glebach, dobrze nawodnionych. Lubi miejsca nasłonecznione.

Jest drzewem wolno rosnącym. W warunkach naturalnych może minąć 30 lat zanim osiągnie wysokość 1,3 m. W związku z powolnym wzrostem limba przegrywa walkę o światło w konkurencji z innymi gatunkami drzew.

Nasiona limby są chętnie zjadane, a przy tym rozsiewane, przez ptaki, m.in. orzechówkę. Może  ona zebrać ok. 25000 nasion w ciągu roku. Nie zjada ich od razu, tylko zakopuje w ziemi na zapas.

Drewno  niezbyt twarde, przez co dobrze nadaje się do rzeźbienia. Niegdyś wyrabiano z niego meble oraz naczynia i instrumenty muzyczne, niekiedy używano go jako materiału budulcowego, zwłaszcza na podłogi, ramy okienne czy też boazerie.

Na terenie Polski gatunek podlega ścisłej ochronie.

Szyszki

Dojrzałe szyszki brązowe, jajowate, o długości 5–8 cm.

Igły

Limba posiada igły zebrane po 5 na gałązkach. Są długie, sztywne (szorstkie w dotyku). Bardzo gęsto rosną na gałązkach.

Nasiona

Nasiona duże, bez skrzydełek. Stanowią atrakcyjny pokarm dla ptaków.

Przekrój podłużny pnia