Dąb czerwony (Quercus rubra L.)

Charakterystyka, występowanie, wymagania, zastosowanie

Dąb czerwony został sprowadzony do Europy kilkaset lat temu z Ameryki Północnej. Początkowo był on na naszym kontynencie tylko uprawianym sztucznie drzewem ozdobnym, ale szybko zaczął się rozprzestrzeniać również w lasach.

Drzewo to jest łatwe w uprawie, ponieważ posiada znacznie mniejsze wymagania glebowe niż rodzime dęby, a przy tym jest bardziej odporne na niekorzystne czynniki, takie jak mróz, susza, zacienienie czy zanieczyszczenia powietrza. Dodatkową zaletą dębu czerwonego jest stosunkowo duże tempo wzrostu — jest to jeden z najszybciej rosnących dębów. Najbardziej rozpoznawalną cechą tego gatunku są pięknie przebarwiające się na czerwono liście.

Drewno wykorzystuje się gospodarczo do produkcji okleiny, w meblarstwie, okładziny, boazerie i materiały podłogowe. Znajduje zastosowanie jako drewno konstrukcyjne we wnętrzach, nadające się na schody, ramiaki mebli szkieletowych oraz oprawy narzędzi. Używane przez snycerzy do ozdabiania mebli. Stosowane także do opalania  kominków.

Kora

U młodych drzew gładka, stalowoszara, u starych z płytkimi bruzdami.

Liście

Liście dębu czerwonego są blaszkowate, ciemnozielone z ostro zakończonymi brzegami i długim ogonkiem liściowym. Pięknie przebarwiają się jesienią na czerwono — stąd też jego nazwa.

Owoce

Żołędzie dębu czerwonego są znacznie bardziej okrągłe  niż u dębu szypułkowego i bezszypułkowego, czerwonobrązowe, błyszczące, z widocznymi podłużnymi paskami. Rosną na gałęziach, bez szypułek.