Głóg dwuszyjkowy (Crataegus laevigata (Poir.) DC.)

Charakterystyka, występowanie, wymagania, zastosowanie

Krzew ten rośnie w całej Europie poza jej północną częścią. W Polsce jest pospolity na całym obszarze. Występuje na całym niżu, oraz w niższych położeniach górskich. Jest odporny na suszę i ciężkie warunki klimatyczne, może też rosnąć na jałowych glebach, jednak najlepiej rośnie na glebach cięższych. Jest to krzew do 4 m lub też niewielkie drzewo dorastające do 8 metrów wysokości. Rośnie bardzo powoli, ale może dożyć nawet 200 lat.

Głóg bywa często sadzony jako roślina ozdobna, szczególnie odmiany o pełnych i intensywnie wybarwionych na czerwony kolor kwiatach. Używany jest też na żywopłoty – są nie tylko gęste, ale w zasadzie nie do pokonania przez ludzi i zwierzęta. Bardzo łatwo rozmnaża się z odrośli pniowych i korzeniowych. Drewno głogu jest barwy białej, niekiedy z różnym odcieniem, ciężkie i twarde- bywa wykorzystywane do przedmiotów toczonych.

Szersze zastosowanie znajduje głóg w lecznictwie. Szczególnie cenionym surowcem zielarskim są jego kwiaty. Mają działanie rozkurczające naczynia wieńcowe serca i uspokajające. W postaci naparu lub nalewki spirytusowej stosuje się głóg przy nadciśnieniu, przy nerwicach, bezsenności oraz w leczeniu po zawale mięśnia sercowego. Z owoców można robić nalewki, wina, dżemy i herbatki.

Liście i kwiaty

Liście głogu są pojedyncze i klapowane, zwykle posiadają 3 klapy, ale sa bardzo zmienne, rosna na  dość długich cienkich ogonkach, dorastają do ok. 2-3 cm długości. Na pędach głogu rosną ostre ciernie o długości od 1 do 2,5 cm. Głóg kwitnie w maju  i czerwcu, kwiaty ma białe lub różowawe, zebrane w grupy zwane baldachogronami. Nazwa gatunkowa głogu (dwuszyjkowy) pochodzi właśnie od budowy jego kwiatów, gdzie w słupku kwiatowym występują dwie szyjki. Kwiatostany zbiera się na początku kwitnięcia i suszy.

Owoce

Owoce głogu są kuliste, czerwone o długości ok. 1 cm. Dojrzewają w sierpniu i pozostają na gałęziach aż do zimy. Są jadalne, wykorzystywane w lecznictwie oraz są przysmakiem wielu zwierząt. Owoce zbiera się jesienią.

^{Fotografie pochodzą z serwisu Wikipedia, chyba że zaznaczono inaczej. Informacje zawarte na stronie pochodzą z: Krzewy polskich lasów – Wojciech Gil, Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski – Władysław Matuszkiewicz, Rośliny polskie – Władysław Szafer, Stanisław Kulczyński, Słownik botaniczny – Alicja Szweykowska, Jerzy Szweykowski, serwis Wikipedia.}